Adoptiewerk - Israël en Palestijnse gebieden
Sinds september 2010 werkt de groep Heerhugowaard voor de zaak van twee Palestijnse nederzettingen op de Westelijkse Jordaanoever.
|
|
|
|
|
|
|
Adoptiewerk - Palestijnse nederzettingen
Informatie adoptie zaak
Onthouding van huisvesting aan Palestijnen.
|
nederzetting Humsa |
Het betreft de zaak rond de Palestijnse hamlets (gehuchten of nederzettingen) HADIDIYA en HUMSA die in de Jordaan Vallei in de door Israël bezette gebieden zijn gevestigd. De bewoners van deze hamlets, die hier al woonden lang voor de bezetting van de Jordaan Vallei door de Israëliërs, worden door de Israëliërs stelselmatig getreiterd en gedwarsboomd met als doel hen ertoe te bewegen het gebied te verlaten. Zo mogen er onder andere geen permanente gebouwen worden neergezet en dus zijn de bewoners genoodzaakt in tenten en hutten te wonen. Het verkrijgen van water wordt bemoeilijkt doordat geen bronnen mogen worden geboord. De wegen en bronnen in de omgeving mogen alleen gebruikt worden door de aanwezige Israëlische kolonisten. De hutten van de Palestijnen worden vernietigd zodra de bewoners ze verlaten.
Uit het laatste jaarboek over Israël (en de Bezette Gebieden).
Israëlische troepen maakten zich schuldig aan oorlogsmisdaden en andere grove schendingen van het internationaal recht tijdens een 22 dagen durend militair offensief in de Gazastrook - operatie ‘Gegoten Lood’ – dat duurde tot 18 januari. Ze voerden willekeurige en buitensporige aanvallen uit op burgerdoelen, hadden het gemunt op medisch personeel, gebruikten Palestijnen als ‘menselijke schilden’, en vuurden willekeurig witte fosforgranaten af op dichtbevolkte woonwijken. Meer dan 1.380 Palestijnen, onder wie ruim 330 kinderen en honderden andere burgers, kwamen om het leven. Gaza werd grotendeels met de grond gelijk gemaakt, waardoor cruciale infrastructuur werd verwoest, de economie verder in het slop raakte en duizenden Palestijnen dakloos werden.
Israëlische troepen legden de bewegingsvrijheid van Palestijnen in de Bezette Gebieden verder aan banden, waardoor deze amper toegang hadden tot basisvoorzieningen en hun grond. Door een militaire blokkade van de Gazastrook zaten 1,5 miljoen inwoners feitelijk opgesloten, hetgeen een humanitaire crisis veroorzaakte. Israël weigerde veelvuldig internationale hulp en humanitaire hulpverleners toe te laten tot Gaza. Honderden ernstig zieke Palestijnen mochten Gaza niet of pas na lang aandringen verlaten om zich medisch te laten behandelen, en ten minste 28 mensen overleden terwijl ze in afwachting waren van een uitreisvisum. Israëlische troepen bleven Palestijnen op de bezette Westoever, waar zich ook Oost-Jeruzalem bevindt, onder dwang uitzetten, sloopten hun huizen en onteigenden hun land, en Israël liet de bouw van Israëlische nederzettingen op illegaal ingenomen Palestijnse grond toe.
Door het jaar heen gebruikten Israëlische troepen buitensporig en in sommige gevallen dodelijk geweld tegen Palestijnse burgers. Berichten over mishandeling van Palestijnse gedetineerden werden zelden onderzocht. Honderden Palestijnen zaten zonder aanklacht in administratieve detentie; anderen zaten gevangenisstraffen uit na oneerlijke processen voor militaire tribunalen. Israëlische soldaten en kolonisten die zich schuldig hadden gemaakt aan ernstige mensenrechtenschendingen tegen Palestijnen gingen in vrijwel alle gevallen vrijuit.
Adoptiewerk - Palestijnse nederzettingen
Achtergrond informatie Israël
|
|
|
Israël, een dichtbevolkt land op de oostelijke oever van de Middellandse Zee, is de enige staat ter wereld met een in meerderheid Joodse bevolking.
Sinds zijn oprichting in 1948 is het verwikkeld geweest in strijd met de Palestijnen en de Arabische buurlanden over de eigendom van grond die zowel door joden als door christenen en moslims als heilig wordt beschouwd.
De verdeling van het vroegere Britse mandaatgebied Palestina en de oprichting van de staat Israël in de jaren na het einde van de Tweede Wereldoorlog was het hoogtepunt van de zionistische beweging, die streefde naar een thuisland voor de over de hele wereld verspreide Joden. Na de Nazi-Holocaust groeide de druk voor internationale erkenning van een Joodse staat, en in 1948 verklaarde Israël zich onafhankelijk na een VN-besluit tot opdeling van Palestina.
Bevolking
De bevolking van Israël is circa 7.700.000 (2013). Vrouwen vormen met 50,6% de meerderheid van bevolking. 92% van de bevolking woont in steden of stedelijke plaatsen en 8% in dorpen. Minder dan 2% woont in een kibboets (in 1948 was dat nog 6%).
De jaarlijks bevolkingsgroei is 1,8%, voornamelijk (88%) door natuurlijke groei, de rest door een positieve immigratiebalans. In de jaren 1990-2005 immigreerden 1.002.400 mensen naar Israël, waarvan 908.400 uit de voormalige Sovjet-Unie. Begin deze eeuw immigreerden uit Ethiopië ruim 94.000 immigranten naar Israël.
De voornaamste bevolkingsgroepen zijn Joden (76%) en Arabieren (20%). Overige 4% zijn meestal familieleden van Joden die volgens de "wet van terugkeer" naar Israël zijn geëmigreerd of geremigreerd. Deze groep heeft altijd bestaan, maar is sinds de jaren 90 van de 20e eeuw omvangrijk geworden, door de immigratie uit de voormalige Sovjet-Unie. Hiernaast zijn er nog tal van kleine gemeenschappen, zoals Tsjerkessen en Armenen.
Recente geschiedenis
Een groot deel van de geschiedenis van het gebied sinds die tijd is er een van conflict tussen Israël enerzijds en Palestijnen - vertegenwoordigd door de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie- en Israël's Arabische buurlanden anderzijds. Honderdduizenden Palestijnen werden verdreven in de gevechten in 1948, waarin de Arabische buren de Palestijnse Hoge Raad te hulp schoten. Israël verloor één procent van zijn bevolking in de gevechten, die eindigden in een aantal ongemakkelijke wapenstilstanden.
In de afgelopen 60 jaar ontwikkelde Israël zich van een agrarische staat op collectivistische grondslag itot een hi-tech economie. Het nam gaandeweg Joodse immigranten op uit Europa, de rest van het Midden-Oosten, Noord-Amerika en, meest recent, de voormalige Sovjet-Unie en Ethiopië.
Zijn politieke leven bleef echter gedomineerd door het conflict met de Arabische buurlanden, met inbegrip van omvangrijke regionale oorlogen in 1948, 1967 en 1973, en veel conflicten op kleinere schaal, waaronder de invasie van Egypte in 1956 en de Libanese oorlogen van 1982 en 2006.
De betrekkingen met de Palestijnen zijn de belangrijkste factor in het buitenlands en veiligheidsbeleid. De Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem leven sinds 1967 onder Israëlische bezetting. In de nederzettingen die Israël op de Westelijke Jordaanoever heeft gebouwd wonen bijna 500.000 mensen, maar ze worden op grond van internationaal recht als illegaal beschouwd, ook al wordt dit door Israël betwist.
Gaza conflict
In 2005 evacueerde Israël zijn kolonisten uit de Gazastrook en trok ook zijn troepen terug, waarmee een einde kwam aan vier decennia van militaire bezetting. Echter, nadat de imilitante islamitische groepering Hamas in juni 2007 de macht over Gaza had gegrepen, versterkte Israël zijn economische blokkade van de Strook. Eind 2008 lanceerde het een grote militaire aanval op Gaza om grens-overschrijdende raketaanvallen een halt toe te roepen.
In 1979 tekenden Egypte en Israël een vredesakkoord, maar het was pas in de vroege jaren negentig, na een jarenlange opstand bekend als de intifada, dat een vredesproces begon met de Palestijnen. Ondanks de overdracht van Gaza en delen van de Westelijke Jordaanoever aan de Palestijnen, moet een definitief akkoord nog bereikt worden.
De belangrijkste struikelblokken zijn de status van Jeruzalem en het lot van de Palestijnse vluchtelingen en de Joodse nederzettingen.
Adoptiewerk - Palestijnse nederzettingen
Achtergrond informatie Palestijnse gebieden
|
|
De Palestijnse bevolking van circa elf miljoen mensen is verdeeld tussen een historisch Palestina en een diaspora, vooral in naburige Arabische landen.
Pogingen om te komen tot een Palestijnse staat op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook aan de kust van de Middellandse Zee mislukten door het voortdurende conflict met Israël en onenigheid over de status van de Palestijnen van de diaspora.
De oorlog die volgde op de onafhankelijkheidsverklaring van Israël in 1948 had tot gevolg dat het vroegere Britse mandaatgebied Palestina werd opgedeeld tussen Israël, Trans-Jordanië en Egypte. Honderdduizenden Palestijnen vluchtten tijdens de oorlog of werden uit hun geboorteland verdreven, in wat zij de 'Nakba' of 'Ramp' noemen. De eis van deze vluchtelingen en hun nakomelingen om terug te kunnen keren naar hun vroegere woonplaatsen blijft een van de felst bediscussieerde punten in het conflict met Israël.
De Palestijnse nationalistische beweging hergroepeerde zich geleidelijk op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook, respectievelijk bestuurd door Jordanië en Egypte, en in vluchtelingenkampen in de naburige Arabische staten. Kort voor de Zesdaagse oorlog van 1967, waarin Israël de Westelijke Jordaanoever, Gaza en Oost-Jeruzalem bezette, kwam de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) naar voren als belangrijkste overkoepelende groepering.
De PLO onder Yasser Arafat won geleidelijk internationale erkenning als vertegenwoordiger van het Palestijnse volk, uitmondend in de Oslo-akkoorden met Israël in 1993. Deze akkoorden voorzagen in de oprichting van een Palestijnse Nationale Autoriteit (PNA - ook wel aangeduid als de Palestijnse Autoriteit, of PA) als interim-orgaan voor het bestuur van delen van Gaza en de Westelijke Jordaanoever (maar niet Oost-Jeruzalem) in afwachting van een overeengekomen oplossing voor het conflict.
De PNA fungeert als agentschap van de PLO, dat de Palestijnen vertegenwoordigt bij internationale organen. Het wordt geleid door een rechtstreeks gekozen president, die een premier en een regering benoemt met steun van de gekozen Wetgevende Raad (het parlement van de PNA). Onder de Oslo-akkoorden is zij bevoegd in burgerlijke en veiligheidszaken in stedelijke gebieden (Zone A), en burgerlijke zaken maar niet de veiligheidscontrole in landelijke gebieden (Zone B).
De Israëlische bezetting van de Westelijke Jordaanoever, met de voortdurende uitbreiding van nederzettingen en militaire controleposten, en Palestijnse aanslagen zorgden voor vertraging in de vorderingen op weg naar een definitief akkoord en maakten dat de waarde van de Akkoorden door velen aan beide zijden in twijfel wordt getrokken. Israël houdt de volledige controle over doorgangswegen, nederzettingen en de Jordaanvallei en doet invallen in stedelijke gebieden tegen gewapende groepen.
In 2005 voltooide Israël de terugtrekking van zijn troepen en kolonisten uit de Gazastrook, maar het behoudt de controle over het luchtruim, de kust en de toegang - met inbegrip van leveringen van voedsel en andere goederen - afgezien van de oversteek naar Egypte. De islamitische Hamas-beweging, die Gaza bestuurt, verwerpt Oslo uitdrukkelijk en roept in haar handvest op tot de 'vernietiging' van Israël.
Gescheiden fracties
De Fatah-fractie van de PLO bestuurde de PNA tot 2006, toen Hamas de verkiezingen voor de Wetgevende Raad won. De daaropvolgende gespannen relatie tussen PNA-president Mahmoud Abbas en een regering onder leiding van Hamas leidde tot geweld tussen gewapende vleugels van Fatah en Hamas, wat uitliep op een machtsovername door Hamas in de Gazastrook in juni 2007 en het ontslag van de regering door president Abbas.
De twee PNA-gebieden worden sindsdien door de afzonderlijke fracties bestuurd - de Westelijke Jordaanoever door Fatah, en de Gazastrook door Hamas. Door Egypte bemiddelde pogingen om de twee fracties weer samen te brengen duren nog voort, maar hadden tot nu toe weinig succes.
Plaatselijke verkiezingen op de Westelijke Jordaanoever in oktober 2012 ondermijnden de positie van Fatah, dat slechts twee vijfde van de verkiesbare zetels won bij een opkomst van 55%. Lijsten aangevoerd door Fatah-rebellen wonnen in vier van de 11 grote steden, en onafhankelijke en linkse kandidaten behaalden een vijfde van de stemmen. Hamas geboycotte de verkiezingen en stond in de Gazastrook helemaal geen verkiezingen toe.
In 2011 diende de PNA een symbolisch verzoek in bij de VN om Palestina als staat te erkennen, wat vooral bedoeld was om te wijzen op het gebrek aan vooruitgang in de betrekkingen met Israël.
Dit kreeg niet voldoende steun, maar in oktober van dat jaar accepteerde de UNESCO - het culturele en educatieve orgaan van de VN - de "Staat Palestina" wel als lid.
In november 2012 stemde de Algemene Vergadering van de VN voor een opwaardering van de status van de Palestijnen tot die van "waarnemer-staat". Dit geeft ze het recht om deel te nemen aan debatten in de Algemeen Vergadering, en een grotere kans om deel te nemen aan VN-agentschappen.
Adoptiewerk - Palestijnse nederzettingen
Voorbeeldbrief
U kunt hier de Nederlandse vertaling van de brief bekijken.
De portokosten bedragen voor een brief tot 20 gram:
| Nederland (ambassade): | € 1,01 | 1x Nederland |
| Israël: | € 1,65 | 1x Internationaal |
Een kopie van uw brief kunt u sturen aan de ambassade van Israël:
Zijne Excellentie de heer Naor Gilon
Ambassade van Israël
Buitenhof 47
2513 AH DEN HAAG
Fax: 070-376 0555
E-mail:
Onderstaande brief kunt u ook hier downloaden in verschillende bestandsformaten
brief in Word tekstverwerker formaat (.doc)
brief in Ritch Text Format tekstverwerker (.rtf)
Prime Minister Naftali Bennett
Office of the Prime Minister
3 Kaplan Street
Hakirya
Jerusalem 91950
ISRAEL
Heerhugowaard, datum
Dear Prime Minister,
I am writing you as a person who is also in his own country concerned with the respect of Human Rights. Please allow me to express my concern about te situation of the hamlets
HUMSA
and
HADIDIYA
On November 25, 2015 the Israeli army dug up a road that had been recently paved to allow residents easier access to the hamlet HADIDIYA. The next day the Israeli army destroyed 14 structures, affecting 15 people, including 4 minors in the village. The demolitions also left many animals without shelter. On November 28 and again on November 30 the authorities returned to confiscate a number of tents that had been provided to the community by aid organisations in the wake of the November 26 demolitions. This was followed again by the confiscation of tents on December 2 and 9.
The Israeli High Court of Justice ordered a temporary injunction on December 10, 2015 prohibiting the Israeli authorities from carrying out any further demolitions. On December 30 the military agreed with the court that they would not carry out any demolitions. In spite of that, the first three months of 2016, the Israel army has undertaken a massive campaign of demolitions throughout the West Bank. This campaign left 19 people homeless, including six children, just before the onset of the coldest part of the winter.
I am deeply concerned too about the inhabitants of the hamlets HADIDIYA and HUMSA, because these where taken away the few basic needs such as clean drinking water. They are not allowed to be connected to the grid or even drill their new wells. Their property such as a tractor when they go to fetch water elsewhere is taken away too.
I urge you to place a moratorium on house demolitions in the West Bank, specially HADIDIYA and HUMSA according the order of the Israeli High Court of Justice.
The Palestinian villagers should be allowed to move freely within the Jordan Valley and between their villages and the rest of the West Bank.
Thank you for your attention in this important matter, and I am looking forward to your reply and positive news.
Yours sincerely and respectfully,
(handtekening +
naam en adres)
The Netherlands
